ارزیابی پروژه و سرمایهگذاری
+0 به یه نبه طور کلی[۱۱] ارزش هر پروژه ایی با استفاده از تنزیل جریانات نقدی آن تخمین زده میشود و پروژههایی با ارزش بالا براساس ارزش فعلی خالص اندازهگیری شده و انتخاب میشوند. (پروژه ایی که ارزش فعلی خالص آن بالاتر است بهتر است). این امر مستلزم برآورد «اندازه و زمان» تمام جریانات نقدی افزایشی (جریانات تفاضلی) ناشی از اجرای پروژه است. جریانهای نقدی آینده تنزیل شده ارزش فعلی را تعیین میکنند (ارزش فعلی پروژه). (رجوع شود به ارزش زمانی پول). ارزش فعلی خالص، حاصل جمع ارزش فعلی جریانات نقدی با ارزش فعلی مبلغ سرمایهگذاری شده است. ارزش فعلی خالص تا حد بسیار زیاد تحت تأثیر نرخ تنزیل است. اغلب به نرخ تنزیل مناسب، نرخ بازده مورد توقع گفته میشود[۱۲] -انتخاب پروژهها و سرمایهگذاریهای خوب در شرکت مشکل است. نرخ بازده مورد توقع در واقع حداقل بازده مورد قبول پروژه و سرمایهگذاری است (برای مثال نرخ تنزیل مناسب پروژه). بازده مورد توقع باید ریسک سرمایهگذاری را منعکس کند که این ریسک معمولاً براساس نوسانات جریانات نقدی اندازهگیری میشود.[۱۳] مدیران از مدلهایی مانند مدل قیمت گذاری دارایی سرمایه ایی(CAPM) و مدلهای عاملی (APY) برای به دست آوردن نرخ تنزیل مناسب پروژه خاص استفاده میکنند و برای منعکس کردن ترکیب تأمین مالی از میانگین موزون هزینه سرمایه (WACC) استفاده میکنند. یک خطای رایج درکل شرکتها انتخاب میانگین موزون هزینه سرمایه به عنوان نرخ تنزیل مناسب است، درواقع جایی که ریسک پروژه خاص تفاوت قابل ملاحظه ایی با ریسک مجموعه داراییهای شرکت دارد انتخاب این رویکرد (استفاده از میانگین موزون هزینه سرمایه به عنوان نرخ تنزیل مناسب) مناسب نیست. در راستای معیار ارزش فعلی خالص چندین معیار انتخاب دیگر در شرکتها وجود دارد. دوره بازگشت تنزیلی، نرخ بازده داخلی (IRR)، نرخ بازده داخلی تعدیل شده (MIRR)، بازده سرمایه، و نرخ بازده داراییها (ROI). جایگزین ارزش فعلی خالص (NPV) ارزش گذاری درآمد باقیمانده است (MVA/EVA و APV).